Moje dojście do dziennikarstwa

Świąteczne zwyczaje

BOŻONARODZENIOWE ZWYCZAJE

WIGILIA W liturgii obchodzona jest od VI wieku .Po łacinie ,,vigilla” oznacza czuwanie oczekiwanie. Na początku była obchodzona w różnym czasie ,nawet w styczniu .
Władze kościelne jednak nakazały obchodzenie świąt 25 grudnia. W Polsce ta tradycja upowszechniła się w XVIII wieku.

OPŁATEK
Jest to rodzaj przaśnego ciasta wypiekanego z mąki i wody .Dzielenie się opłatkiem
ma zbliżać i łączyć ludzi .Wszyscy wzajemnie sobie wybaczają urazy i składają życzenia .W dawnych czasach wypiekano też kolorowe opłatki i dzielono się nimi ze zwierzętami . Miało to im zapewnić dobre chowanie . Wierzono też że w tą jedną noc zwierzęta mówią ludzkim głosem.

CHOINKA
Jest to ,,drzewko życia”które ma przypominać ludziom o upadku i odkupieniu rodzaju ludzkiego. Nowo narodzony przywraca człowiekowi dar nieśmiertelności.
Zwyczaj ubi
erania choinki narodził się w ludach germańskich około 300 lat temu.
Przedtem zwyczajowo wieszano u sufitu gałązki jemioły jodły świerku jako symbol
zwycięstwa życia nad śmiercią,dnia nad nocą,światła nad ciemnością
Prezenty pod choinkę to przypomnienie darów,które przynieśli pasterze do stajenki.

WIGILIJNY STÓŁ
W tradycji na stole powinno się znaleźć dodatkowe nakrycie przeznaczone dla niezapowiedzianego gościa. Jest to także pamięć o bliskich którzy są daleko
a nawet którzy zmarli.

POTRAWY
Na wigilijnym stole musi znaleźć się dwanaście potraw .Tyle ile było Apostołów.
Jadłospis jest bardzo przemyślany. Muszą się w nim znaleźć płody rolne i leśne
z całego roku. Tradycyjnie to barszcz ,grzybowa ,owocowa ,kluski z makiem, pierogi
z kapustą i grzybami ,ryby,kutia ,kompot z śliwek i owoców .Szczególnie na stole króluje karp . Trzeba spróbować wszystkie potrawy by zapewnić sobie szczęście na przyszły rok.
Ryby były gwarancją zdrowia i dostatku ,a karp obfitości i siły.
Mak miał powodować by zapewnić sobie pomyślność.
Grzyby szczęście i dostatek .
Miód to symbol szczęścia i obfitości ,a także zapewnienie sobie pomyślności i długiego życia .
Orzechy już od lat są symbolem pieniędzy i obfitości.
Siano które wkłada się pod obrus to symbol ubóstwa w którym narodził się Jezus.

Wigilię rozpoczyna się gdy na niebie rozbłyska pierwsza gwiazdka. Tak jak to było
w ten dzień gdy w ubogiej stajence narodził się Jezus. Właśnie o tym fakcie mówi ewangelia wg św Mateusza lub Łukasza ,która czyta się przed posiłkiem .
zapala się też świecę ,by światło to było znakiem zaproszenia Świętej Rodziny.

SZOPKA

Zwyczaj ten sięga XIII wieku Wystawiano wówczas figurki scen z Bożego Narodzenia. Zawdzięczamy go św Franciszkowi z Asyżu. W Polsce najbardziej znane są szopki krakowskie . W Poznaniu natomiast bracia franciszkanie ustawiają największą szopkę w Europie w swoim kościele przy Rynku Bernardyńskim .

CHOINKA
Ubieranie choinki narodziło się wśród ludów germańskich około 300 lat temu .
Przedtem zwyczajowo wieszano u sufitu gałązki jemioły ,jodły śą światła nad ciemnością. świerku jako symbolu zwycięstwa życia nad śmiercią ,dnia nad nocą.

KOLĘDOWANIE
Szczególna tradycja , która niestety jest w zaniku . A cóż jak nie wspólne śpiewy wpływają na wzajemne relacje i wyrażają radość z narodzenia Pana Jezusa .
W dzisiejszych czasach niestety coraz bardziej dba się o tą otoczkę świąteczną . Kupuje prezenty Przygotowuje potrawy na stół .Ale czy w ferworze porządków ,
bieganiu po sklepach nie zapominamy o tym najważniejszym. O Tym który ma się narodzić także dla nas. Dla każdego z nas by nas zbawić .

Zostaw komentarz

MIASTA WARTE ZWIEDZENIA

OLSZTYN MIASTO ASTROLOGII

Stolica województwa  warmińsko –mazowieckiego liczy obecnie

175 tysięcy  mieszkańców . Słynie  z tego ,że mieszkał tam

Mikołaj  Kopernik i właśnie tam dokonał  swoje spektakularne odkrycia .

W najstarszej budowli Olsztyna Zamku  Kapituły Warmińskiej

zbudowanym w XIV wieku mieszkał  kanonik ,którego obowiązkiem

było prawidłowe funkcjonowanie gospodarstw rolnych i przynoszenie

przez nie jak największych zysków .

Mikołaj  Kopernik  podczas sprawowania tej funkcji nakreślił nad

drzwiami swojej komnaty tablicę  astronomiczną, która pomogła

wprowadzić na świecie  kalendarz gregoriański . Tak tu rozwijał też

swoje zainteresowania ekonomiczne  i w oparciu o jego traktat

król Zygmunt Stary  przeprowadził reformę walutową ,gdzie

jednostką obrachunkową stał się  złoty .

Zamek omijały  klęski  a więc zachował się w doskonałym

stanie  jak na swoje lata .

Przed zamkiem  znajduje się ławeczka  na której  dumnie siedzi

Mikołaj   Kopernik . Potarcie jego nosa  przynosi ponoć szczęście.

Stary ratusz jest na rynku niezbyt okazałym budynkiem  Dzisiaj

znajduje się  tu biblioteka publiczna . Wokół  niej stare kamieniczki

bardzo ładnie odnowione . Nowy  ratusz znajduje się  przy głównej

ulicy .

W mieście tym znajduje tez obserwatorium astronomiczne ,gdzie

można  zobaczyć  przyrządy które są replikami tych którymi

posługiwał się  Kopernik  w swoich obserwacjach .Stare zegary,

oraz części meteorytów które spadły na ziemie w różnych miejscach

świata Jest  tez chorągiewka biało czerwona która była  na księżycu

razem z astronautami  podczas ich  pobytu na  księżycu. Na tarasie

widowiskowym  znajduje się teleskop przez \który  można oglądać

słońce i gwiazdy .

Obok w planetarium na kopule można oglądać film o konstelacjach

gwiezdnych .Ma się takie odczucie jakby było się tam  na niebie

cząstką tego wszechświata . Dowiadujemy się tez ze  duże  teleskopy

montuje się na pustyni  i dalej odkrywamy nowe gwiazdy  i  planety .

We wszystkich tych miejscach jest możliwość dotarcia przez osoby

niepełnosprawne  . W obserwatorium  i planetarium znajdują się

windy, a na zamku można liczyć  na pomoc zatrudnionych tam

pracowników.

Miasto  jest permanentnie  rozkopane ponieważ  mieszkańcy

postanowili zbudować linie tramwajowe. Prace maja się skończyć

niebawem a   tramwaje  wyjada  15  grudnia  br . i wtedy  paraliż

drogowy się skończy

                     LONDYN

Z Poznania można już znaleźć się w niecałe dwie godziny

w stolicy Wielkiej Brytanii Londynie .Jeśli kupimy wcześniej

bilety przez Internet to można lecieć już naprawdę za małe

pieniądze . Należy się jednak przygotować na to ,że przejazdy

metrem są dość drogie .

Najbardziej zachwyciły mnie największe muzea brytyjskie w których

znajdują się kolekcje z różnych stron świata .

W gmachach tych jest szereg restauracji, barków i sklepików

z pamiątkami . Do takiego muzeum można tez zabrać swoje jedzenie

napój i posilić się siadając na wielu stojących w salach

i korytarzach ławeczkach .

Wszystkie eksponaty, które nie są w gablotach można dotknąć

podczas oglądania .Wszystko można sfotografować tylko w jednym

miejscu nie . Tam gdzie znajdują się klejnoty królewskie W Muzeum

Brytyjskim znajdują się sale z eksponatami z różnych krajów. Tam

wystawiane są skarby, które podarowali poszukiwacze lub kolekcjo

nerzy w czasie swoich podroży.Z egipskich wykopalisk przywieziono

mumie i zawartość grobowców . Rzeżby, figurki ,naczynia

to Bliski Wschód, chińska porcelana , figurki kultu religijnego

buddyzmu i hinduizmu stroje i nakrycia głowy to Indie .

, Szczególną część w muzeum to sale poświęcone Darwinowi

-twórcy ewolucji .Tam znajdują się wypchane zwierzętach

zamieszkujące wszystkie strony świata .

W muzeum techniki można się poczuć jak w czasie trzęsienia

ziemi w typowo urządzonym sklepie kolonialnym Wejść w głąb

kuli ziemskiej ,zobaczyć jak powstaje tsunami .

Wiele jest tez urządzeń ,które były kiedyś używane

szczególnie w medycynie. Można zobaczyć autentyczną sale

operacyjną ,sklep, aptekę czy warsztat szewski .

Oglądnąć stare samochody, lokomotywy a w jednej

z sal kabinę statku kosmicznego i stroje kosmonautów .

W muzeum Wiktorii i Alberta znajduje się wiele pięknych

kolekcji ceramiki, mebli ,strojów wyrobów ze szkła i biżuterii.

Jest też sala teatru performers ,gdzie znajduje się wielka szafa z

strojami wystawianych sztuk Można je nawet poprzymierzać .

Będąc w Londynie warto pójść na spacer od Pałacu

Buckingham przez ogrody królewskie pełne pięknych kwiatów ,

krzewów i drzew po których skaczą szare wiewiórki .

Dochodząc do bulwarów nad Tamizą mijamy Opactwo i Katedrę

Westminsterską ze słynnym zegarem Big Benem . Idąc dalej

przechodzimy przez jeden z wielu mostów i znajdujemy się w dzielnicy

rozrywkowej ze słynnym kołem z którego rozpościera się widok

na miasto . Mijamy też współczesne budynki ze szkła świetnie

wkomponowane w starą zabudowę wiktoriańską Szczególnie zauważa

się budynek ze szkła w kształcie stożka o 72 piętrach .Dalej idziemy

przez słynny most zwodzony Tower Bridge na drugą stronę . Tam

widzimy słynne więzienie w którym znajduje się największa w świecie

kolekcja klejnotów koronnych .

Chodząc po mieście odczuwa się atmosferę wieży Babel .

Co chwila słyszy się inny język , widzi inny kolor skóry i nawet

charakterystyczne stroje z różnych stron świata . Londyn jest pięknym

miastem pełnym ciekawych zaułków , pałaców w wiktoriańskim styluszklanych budowli wkomponowanych w to historyczne miasto i co ważne dla turysty świetnie oznakowanych dojść do słynnych budowli i stacji metra .

Zostaw komentarz

NIEZWYKŁY KABARET

We wtorek 13 października w ramach Innego Festiwalu w Poznaniu wystąpił Kabaret Drzewo a Gada.

Kabaret w obecnym składzie działa od 2009 roku. Jego ojcem i pomysłodawcą jest ks. Wójcicki, który opiekował się w Domu Pomocy Społecznej osobami niepełnosprawnymi. Widząc umiejętności wokalne swoich podopiecznych i ich grę na gitarach postanowił to wykorzystać i założył kabaret.

Na grupę aktorską składają się koledzy, którzy po prostu chcą być razem i bardzo dobrze się uzupełniają. Są to: Bartosz Biank, Michał Maksa, Jakub Dobrasz i Patryk Laks.

Piosenki, które są wykonywane przez członków zespołu opowiadają o życiu pod mostem, o tym, że wszystko jest z drewna, o roślinach i wszelkich formach życia. Moim zdaniem w piosenkach tych osoby niepełnosprawne chcą pokazać, że są odrzucani poza nawias życia, że są jakby lalkami z drewna jak Pinokio lub roślinami.

Czynią to w sposób humorystyczny, zarówno w piosenkach jak i w skeczach. Szczególnie śmieszne było opowiadanie o dniu codziennym w więzieniu oraz o poszukiwaniu pracy przez osobę niesprawną ruchowo.

Widzowie sądząc po odgłosach śmiechu z sali bawili się wyśmienicie. Mam nadzieje, że kabaret ten będzie jeszcze nieraz gościł w Poznaniu.

Spektakl na język migowy tłumaczyła Dominika Mroczek-Dąbrowska.

Zostaw komentarz

MUZEA WARTE ZWIEDZENIA

MUZEUM POWSTANIA WARSZAWSKIEGO

Wielka hala jakby opuszczona fabryka  ,bez okien  tylko

gdzieniegdzie  połyskują  pojedyncze  światła  Huk spadających

bomb świszczących kul i odgłos syren  wyjących na alarm .

Na ścianach masa zdjęć młodych ludzi ,którzy w 1944 roku

podjęli heroiczną walkę z okupantem W wielkiej gablocie

setki biało czerwonych  powstańczych opasek. W  innych  broń

żołnierzy  AK, którą zdobywali często z narażeniem życia .

Na ścianach odezwy i ulotki  oraz listy wrzucane do powstańczych

skrzynek ,które nie zawsze trafiały do adresata. Mundury powstańcze

hełmy oraz rzeczy przydatne do codziennego  życia .

Idąc szlakiem dni powstańczych zrywamy  kartki z  kalendarza w różnych miejscach   muzeum  z kolejnymi  dniami

powstania. Oglądający  chodząc   po pomieszczeniach mogą sobie te kartki gromadzić , tworząc historię  powstańczego zrywu .

W jednej z sal    szczególne wrażenie na mnie zrobił  powstańczy grób  usypany w taki sam sposób jak w 44 roku , przykryty szklaną szybą  z drewnianym krzyżem  Obok stos gruzu z napisem zasypani .

Nad głowami   wiszące samoloty a na ziemi pociski które były z  nich wyrzucane  za tamtych czasów  , bo można przejść  suchą nogą i  z podniesioną głową . Na górze  włazy   przy jednym napis ,,Uwaga strzelają’.

W jednym z pomieszczeń  typowy polski pokój  z czasów wojny z radiem nadającym  wiadomości Radia  Wolna Europa .

Z  oddali  słychać  stukot  działającej do dziś  drukarni  ,która  zresztą drukuje na bieżąco odezwy  i zwiedzający  je otrzymują  na pamiątkę.

W małym kinie wyświetlany  jest  film cyfrowy  w 3 D  o tytule,,Miasto ruin”. Lot nad  ruinami miasta wydaje się prawdziwym  wypalone całe dzielnice ,kikuty domów, bez okien dachów, stos ruin wielkie cmentarzysko.

Przed wojną  w Warszawie mieszkało  1 milion 300 tys ludzi w czasie okupacji  900 tys . W gruzach miasta pozostało 1000 osób , a raczej trudno tu mówić  o ludziach ,raczej były to cienie  snujące się  wśród stosów kamieni .

Na ekranach  telewizyjnych    wspominają  swoją walkę Jan Nowak Jeziorański i Marek Edelman . Są też stare telefony a nad nimi zdjęcia   powstańców  .Telefonem tym można się ,,połączyć”z daną osobą  i  naciskając  przy  danym pytaniu guziczek   usłyszeć na nie odpowiedz .Warto było zatrzymać się  w Warszawie  na parę godzin  by zobaczyć i poczuć się  współuczestnikami  tych którzy tak byli  i walczyli .

Zostaw komentarz

CO MI W SERCU GRA [Sticky]

  MAGIA

Pojawiło się nie wiadomo skąd

Nagle w  mroku nocy

Słowa rzucone w przestrzeń komputera

Pobudzają moje zmysły

ciało drży w uniesieniu

Czy  to magia  tych literek                                                                                                                                                        co biegają po ekranie

tak szybko jak liście na wietrze

w czasie burzy,

Namiętność  pobudza moje zmysły                                                                                                                                      to co zapomniane wraca

Czy przypomnę sobie jak to    było

przed laty być razem na tej wyspie

kiedy nasze ciała   w   słońcu                                                                                                                                                    splatały się w uścisku                                                                                                                                                               Czy przypomnę sobie jak to jest                                                                                                                                  Czuć  dotyk  męskich  rąk na moim ciele

oddech   i słyszeć bicie twego serca  .

takie mocne dla mnie,  choć  na  chwilę

czy przypomnę sobie ?

        SEN

Nasze wargi spotykają się w ciemności

Ciała drżą w ekstazie pożądania

Pragną spełnienia

Jego ręce na moim ciele

przesuwają się powoli delikatnie .

Tak dobrze wtulić się w jego ramiona

Poczuć jego zapach na   moim ciele

Namiętność przeszywa moje ciało

Moje ręce szukają w ciemności

Czy to sen ?

Czy jawa?

Chcę spać ,by poczuć raz jeszcze.

CZEKAM

Czekam na Ciebie

gdy rankiem budzą mnie promienie słońca.

Czekam na Ciebie

gdy słońce jest wysoko na niebie.

Czekam na Ciebie

gdy słońce chowa się za horyzont.

Czekam na Ciebie

gdy wieje wiatr i pada deszcz.

Czekam na Ciebie

ciemną nocą wśród gwiazd.

Gdy księżyc pokazuje mi swą złotą twarz

Czekam na Ciebie

gdy gwiazdy spadają na ziemię,

Wypowiadam cichutko to marzenie

Miłości …..Przyjdź..Czekam na Ciebie

CZY DZIŚ?

Zjawił się wraz ze wschodem słońca.

Wyłaniając się z białych fal morza.

Z wiatrem o zapachu soli.

Ten zapach morza ,ten wiatr,

działa na moje zmysły.
Chcę poznać, wiedzieć.

A może  wreszcie  to ten ,

na którego czekam od lat.

Ten który zechce dać mi

tę odrobinę uczucia.

Tak tęsknie za dotykiem

męskich rąk, za pocałunkami

w świetle księżyca  nad

brzegiem morza .

Czy zapomniana namiętność

powróci.

Czy nasze serca będą bić

w rytmie skali beaurforta.

Czy to dziś ?

Czy może dziś ?

  Tęsknota

    Zmrok za oknem

    A ja wypatruję Ciebie.

     Mówiłeś przyjadę

    A Cię znowu nie ma

    Tykające minuty i godziny

    na zegarze życia

    uciekają jak łzy spływające

    po moich policzkach.

.   Znowu zraniłeś moje serce .

    Ten kolec tkwi we mnie

    jak cierń nieokiełznanego bólu .

    Gwiazda spadająca w  otchłani

    czarnej  bezkresnej nocy ,

    daje mi nadzieję  w beznadziei,

    że usłyszę ten dźwięk  dzwonka

    a w drzwiach zobaczę Twoją postać.

TESTAMENT MÓJ

Nadeszła czarna godzina.

Ta otchłań  mnie czeka ,

Woła przyjdź nie cierp więcej.

Nic tu na ziemi mnie nie trzyma .

Ten kogo kocham nie chce mnie więcej .

Byłam zabawką lalką dla niego .

Dał mi nadzieję  na coś pięknego

Cóż jego słowa jak liście na wietrze

Opadły w niepamięci moich marzeń

Odejdę, zasnę  nie będzie mnie więcej

Moje serce krwawi

 Ogniem mnie  pali jego czynami

 Przypala  godzinami oczekiwania

 Nie chcę już więcej , chcę końca

Chcę w tą bezkresną ciemność.

Tam mnie Światło prowadzi

 Będzie nicość tajemna 

 Tam będzie wytchnienie

 I spokój wieczny

OTCHŁAŃ

Noc czarna nieznośna

Jak życie w beznadziei

nieświadomości.

Wchodzę w tą otchłań,

poszukując Ciebie .

Ta czerń woła

Wyciąga swe krwawe ramiona .

Nawołuje ,chce mnie

pochłonąć całą.

Skoczyć w tę głębię ?

Zapomnieć ?

Uwolnić myśli?

Uwolnić życie ?

Skoczyć w tą nicość?

Bez pamiętać ból duszy

Patrzeć co krwawi

i iść w zapomniane .

W tę nicość bezkresną

Zejść z drogi życia

w tę otchłań senną

.

Zostaw komentarz

Gdzie szukać miłości

Młodzi ludzie mają miejsca ,gdzie znajdują swoją miłość.W szkole ,na uczelni,w pracy,czy na dyskotekach.A gdzie my starsi ale młodzi duchem możemy szukać miłości.W sanatoriach,na wczasach,w klubach seniora, czy też na portalach internetowych.Kobiety pragną uczucia ,bliskości,zainteresowania swoją osobą bycia razem,nawet jeśli to razem oznacza bycie w ,,luźnym związku” Nie jesteśmy już takie same jak nasze babki,dla których  bycie razem oznaczał ślub.Chcemy miłości duchowej ,a dopiero później  fizycznej.Pewnie ludzie młodzi myślą, że babcia nie może kochać uważają ,że starszy człowiek skazany jest na bambosze i telewizor. Mężczyźni ,którzy są sami ,chcą tylko seksu.Nie chcą się angażować. Nie chcą nic dać od siebie – są egoistyczni -oczekują od kobiety fizyczności,by ją ,,odhaczyć” na swojej liście ,, zdobyczy.”Czy na świecie są jeszcze mężczyźni  romantyczni- którzy potrafią zrozumieć kobietę, jej potrzeby i dać jej choć odrobinę  radości  i szczęścia u schyłku życia? Trzeba szukać ,może wreszcie znajdzie się ktoś, kto pójdzie tą samą drogą przez życie.

Zostaw komentarz

MOJE SPOTKANIA

                          SPOTKANIE Z GADUŁĄ

W dniu 21 lipca w Bibliotece Raczyńskich odbyło się spotkanie

z  podróżniczką ,dziennikarką, pisarką  szczególnie znaną współtworzącą  wraz z Toni Halikiem  program telewizyjny ,,Pieprz i Wanilia’. Data 21 lipca tej podróżniczce kojarzy  się  z potopem Szwedzkim  po którym legło w zgliszczach wiele  zamków. Wiele ich ruin spotkała na drodze gdy zbierała materiały do najnowszej swojej  książki  pt.  Groch z Kapustą Pisarka wspomina   swoje życie .Studiowała język chiński czyli  syntiologię ,ponieważ ze względów politycznych nie mogła się dostać na inne studia .Po odwilży w 1957 roku była na stypendium w Chinach .Po obronie pracy   magisterskiej  pracowała w bibliotece  uniwersyteckiej następnie w redakcji czasopisma Chiny .Zaczęła studiować historię sztuki .Po upadku tego czasopisma powstała gazeta  Kontynenty ,gdzie  zaproponowano jej dział Ameryki Łacińskiej  Postanowiła uczyć się języka hiszpańskiego, kiedy dowiedziała się , że otrzymała roczne stypendium do Peru .Płynie tam na statku dzieląc kabinę z  meksykanką wracająca z Polski po studiach  intensywnie szlifując język. Niestety   w Meksyku dowiaduje się że stypendium zostało jej cofnięte .  Poznany tam w międzyczasie znany artysta zaprasza ją na obiad gdzie poznaje prezydenta  Meksyku . Ten   proponuje  stypendium  od rządu

Meksyku .Tu tez  spotyka  Toniego Halika  z którym przeprowadza   wywiad .  Coś miedzy nimi wówczas zaiskrzyło i tak przeżyli 23 lata podróżując po świecie . W wyniku tych podróży powstał znany program telewizyjny Pieprz i Wanilia który oglądał niekiedy nawet 18 milionów widzów . Pani Elżbieta mówiła gdzie chciałaby pojechać a Toni to realizował .Podczas spotkania usłyszeliśmy też o biżuterii w różnych krajach i znaczeniu kamieni ,które są ich częścią .Do wykonywania tych ozdób  oraz niekiedy pięknych nakryć głowy były wykorzystywane muszelki, kości oraz suszone owoce ,

W czasie swoich podróży państwo Halikowie dużo pływali na łódce    o wdzięcznej nazwie Halikówka . Pani Elżbieta nie lubiła pływać ,  robiła to tylko z miłości do męża bo bardzo chorowała na chorobę morską ,

Po śmierci Toniego Halika pamiątki zostały przekazane do muzeum podróżnika w Toruniu, które się ciągle rozrasta ponieważ  podróżniczka dalej przywozi do niego eksponaty. Na spotkaniu zostały pokazane zdjęcia kobiet z Etiopii z różnych plemion , które żyją w tradycyjny sposób . W tych plemionach mężczyzna może mieć kilka żon  ,ale żeby  być   w pełni do tego dorosłym musi przeskoczyć odpowiednią ilość  krów .Kobiety by podobać się noszą w dolnej wardze krążek i maja powyciągane uszy .oraz wybijają dwa dolne zęby Państwo Halikowie byli tez w plemieniu dawnych kanibali gdzie  w latach osiemdziesiątych został zjedzony ostatni misjonarz .

Był on bardzo przystojny i mądry a właśnie takie cechy chcieli posiąść   poprzez jego konsumpcję  Robili dziurkę w głowie wysysali mózg dodawali do niego mączkę i z tego robili placki, które smażyli i jedli .

W Polsce najbardziej Pani Dzikowska lubi Bieszczady gdzie w jednym z pensjonatów ma dożywotnio   pokój

Do wielu krajów wraca po parę razy . Najbardziej do Ameryki Łacińskiej , szczególnie do Peru skąd wróciła  niedawno

będąc tam po raz dwunasty . Jej obecne plany to dokumentacja kościółków mało znanych Polsce i napisanie nowej książki. Ma też wiele pomysłów  na nowe opowieści  podróżnicze  i ma nadzieję na ich zrealizowanie Podróżniczka ta okazała się bardzo miła i ciekawą osobą i jak to sama siebie określiła wielką gadułą  .   Ale gadułą  jak to stwierdzam przez wielkie G  o wielkiej wiedzy i klasy

CHŁOPAK Z PASJĄ

W Poznaniu mieszka Marcin Sadowski  ma 32 lat .Pracuje

jako elektryk .Skończył technikum elektryczne, informatykę ,

ekonomię .Jego pasją jest muzyka elektroniczna .Stworzył radio

internetowe a audycje  nadaje  ze  swojego pokoju.

Muzyka elek
troniczna ,to muzyka wykonywana przez

instrumenty elektryczne przetwarzane  na konsoli .

Pełna niespodziewanych dźwięków muzyka dająca energię.

Muzyka  ambitna ,dlatego niedoceniana przez  słuchaczy .

Stacje radiowe wolą muzykę disco polo . Tylko radio

Mazowsze i
stacje Dolnego Śląska chcą grać taką muzykę .

Miłość do muzyki elektronicznej zrodziła się niewiadomo skąd

Ot tak przyszła sama . Sam nauczył się miksować i całe swoje

młode życie podporządkowuje muzyce .

W 2002 roku zorganizował pierwszą  imprezę w Nowej

Rudzie z której pochodzi.  W Poznaniu znalazł prace w swoim

zawodzie   i tutaj stara się realizować swoje   marzenie .

W Poznaniu imprezy na których grana jest muzyka  TRANCE

to  Melodie  Sea ,We love  trance ,Music fortness.

W końcu czerwca miała się odbyć impreza Malta Summer

Lake  . Niestety Urząd miasta wycofał się nie podając nawet

przyczyny.  W zasadzie może on  liczyć tylko  w Poznaniu

na jeden klub  Fort Colomb  ,gdzie może grac swoją muzykę .

Wiele takich pasjonatów wyjeżdża z kraju w poszukiwaniu

miejsc ,  gdzie mogą pokazać  swoją pasję . W 2014 roku

w Sierakowie  koło Poznania odbyła się impreza plenerowa

na której zgromadziło się około trzech tysięcy ludzi . W  zeszłym

roku władze pozwoliły niestety tylko na jednodniową  imprezę

Tacy pasjonaci jak HARD MX  bo tak

pseudonim muzyczny nosi Marcin  odtwarza tą muzykę

charytatywnie . Chce tylko grać . Wszystkich którzy lubią tę

muzykę lub chcą ją poznać Marcin zaprasza na swoją stronkę

www. facebook.com /DJ HARD .MX  Tam można znaleźć

wszystko  o radiu  i   kiedy nadawana będzie audycja ..

Warto poznać tego chłopaka i jego muzykę . W  dobie gdzie

młodzi ludzie  dążą      do   osiągania  jak najwyższego

statusu ekonomicznego on jest pochłonięty swoją pasją i stara

się spełniać    swoje marzenia  Chce dzielić się swoją pasja
i pokazywać  co umie  i dawać radość  wielbicielom tej muzyki.

Świecąca gwiazda bez cenzury

Co to jest za Gość !

Nie wiem, czy tak można określić księdza Adama Bonieckiego?. Zazwyczaj osobę duchowną kojarzymy z kimś poważnym o określonych poglądach ,kimś jednoznacznym . Tak, ale taki zwrot w języku młodzieżowym określa wielkość człowieka i ksiądz takim w istocie jest.
Miałam ogromną przyjemność, tego duszpasterza poznać podczas spotkania w Bibliotece Raczyńskich gdzie promował swoją najnowszą książkę Abonent czasowo niedostępny. Właśnie mija pięć lat, kiedy to ksiądz Boniecki dostał zakaz udzielania wywiadów.  Było to na skutek Jego wypowiedzi o Nergalu, czyli Adamie Darskim na Woodstocku. Czara się przelała, gdy na pytanie o to, co przyjechał ofiarować ludziom odpowiedział-nic róbta co chceta.
Książka, która została zaprezentowana podczas spotkania to zbiór wspomnień o osobach, które pojawiły się i w jakiś sposób miały wpływ na księdza Adama.
Chodząc kiedyś po Rzymie ze swoim przyjacielem przechodząc obok miejsc przypominał sobie o osobach, z którymi się tam spotykał i wówczas to zrodził się pomysł napisania tej książki. Potem natłok obowiązków ten zamiar oddalił się w czasie.  Gdy zwróciło się do niego wydawnictwo jezuicie nie wypadało odmówić. Termin wydania był reżimem, który spowodował, że w książce tej ukazało się tylko 48 postaci. W szczególny sposób ks.Adam wspomina biskupa Sapiehę. Kiedy mały Adaś, wówczas trzynastoletni chłopiec  ,był na kolonii w czasie wakacji    tam przyjechał  biskup .Właśnie do niego się zwrócił z pytaniem -a ty chłopczyku lubisaśnie tam z jeść? Tak jest ekscelencjo usłyszał biskup. Takie to było krótkie spotkanie.
Ksiądz Boniecki wspomina Stefana Kisielewskiego, awanturnika,  którego wiele jego poglądów nie podzielał, ale go szanował.
Profesora Bartoszewskiego, który dzwonił po nocach, żeby coś z nim przedyskutować albo dowiedzieć się co o danej sprawie myśli, a później gadał, gadał.
Wspomina spory Jerzego Turowicza i jego spory z Janem Pawłem II O chorobie Turowicza jego drodze ku śmierci . Trwaniu przy jego boku żony ,która po jego śmierci uporządkowała jego notatki i poszła za nim.
Wspomina też księdza Bronisława Guzowskiego bożego szaleńca duszpasterza ludzi pogubionych, kardynała Wyszyńskiego wielkiego autorytetu, którego wszyscy się bali i kler i władze . Wspomina swoje rozmowy z Janem Pawłem II podczas pobytu w Rzymie, gdy był naczelnym l’ Osservatore Romanum.
Kim jest dla niego przyjaciel ? Osobą, z która niekoniecznie trzeba się bez przerwy spotykać. Nie trzeba o sobie wszystkiego wiedzieć Przyjaciel to taki z którym można podjąć rozmowę po latach przerwy jakby jej nie było.
Śmierć ,dochodzenie do nieuchronności końca życia . W młodości ją wypieramy z naszych myśli . Kiedy dochodzi do śmierci naszych bliskich uświadamiamy sobie , że nie jesteśmy nieśmiertelni .
Wspomina dziewczyny bliźniaczki, które go poprosiły o przyjście do umierającej matki.
Tam spotyka pogodzoną kobietę, która przywitała go słowami, że przecież cały czas szła do Niego. Są ludzie, którzy tak potrafią oswoić śmierć -tak to skwitował to ks. Boniecki
O autorytetach-kiedyś byli, byli potrzebni. Dziś nie ma już takich wielkich ludzi.
Duchowieństwo jest takie, jaki jest lud boży . Na miarę naszych czasów.
Na pytanie, co trzeba zrobić, żeby zasłużyć na szacunek księdza, ksiądz Boniecki odpowiada prosto-umrzeć.
Pisarz ma wiele pomysłów na napisanie jeszcze o innych ludziach, którzy pojawili się w jego życiu, ale obawia się, czy zdąży, czy Bóg pozwoli. Pomimo swoich 82 lat jest w znakomitej formie.
Podczas spotkania w Poznaniu spotkała księdza wielka niespodzianka.  Na spotkanie z nim przyszedł jego przyjaciel z Warszawy, z którym nie widział się 70 lat.
Mam nadzieję, że przed księdzem Bonieckim jeszcze wiele lat życia i wiele książek do napisania. W moim życiowym pochodzie ludzi, które poznałam ksiądz Boniecki zajmuje szczególne miejsce

Wyśmiany Nobel

Spotkanie z twórczością  Świetlany Alieksiejewicz odbyło się jak zwykle w saloniku Biblioteki Raczyńskich. Pisarka urodziła się w 1948 roku na Białorusi.

W 2015 roku otrzymała nagrodę Nobla za swoją twórczość literacką . W swoich książkach ukazuje kobiety w nietypowych sytuacjach. Młode dziewczyny, które

Poszły na front walczyć za ojczyznę. Wojna nie ma w sobie nic z kobiety, to  tytuł książki ,której fragmenty czytała  Grażyna Barszczewska. Autorka przedstawia wojnę widzianą  oczami kobiet. Obszar zarezerwowany dotychczas dla mężczyzn. Oni od zawsze przygotowywani są do walki ,podchodzą do tego normalnie. Kobiety przeżywają to inaczej ,bardziej emocjonalnie, czują  zapachy .Kobiety zawsze milczące nagle otwierają się zaczynają wspominać  swoje koleżanki, które zginęły.

Ksiązki  Świetlany Alieksiejewicz to reportaże odważne, pisane ze wspomnień tych  dawnych ,ale też i obecnych tak jak wojna w Afganistanie czy  katastrofa w Czarnobylu

Pierwszy raz w historii Nobla tą nagrodę otrzymuje reportaż.

Autorka potrafi  zrozumieć swoje rozmówczynie. Wychowała się w takich a nie innych warunkach.  W okresie komunizmu i stalinizmu gdzie ludzie bezgranicznie ufają władzy. Bezgranicznie poświęcają się dla ojczyzny w czasie wojny, lecz gdy nastaje pokój nie potrafią się przystosować. Ufają, że są mocarstwem  i nic tego nie zmieni. Autorka w swoich książkach  dochodzi do wniosku ,że każdy człowiek powinien mieć prawo do nie zabijania .

Każda z książek tej autorki była pisana wiele lat. Historie \  są prawdziwe ukazujące realia dawnej i obecnej Rosji. Autorka dochodzi do wniosku, że mieszkańcy nie rozumieją wolności. Nic nie zrozumieli z przeszłości.

Ksiązki przeleżały długo w wydawnictwie ponieważ oskarżono ją o pacyfizm, naturalizm oraz podważanie heroicznego obrazu kobiety radzieckiej.

Swietłana  Alieksiejewicz  jednoznacznie wypowiada się po stronie  Ukrainy i w sprawie  zajęcia Krymu przez Rosję .

Jej Nobel został przez władze przyjęty bardzo nieprzychylnie, wręcz wyśmiany .

Autorka myśli już o nowej książce. Tym razem  o miłości , starości i śmierci. Właśnie jest na etapie poszukiwania  bohaterów  wśród znajomych i w gazetach.

Zostaw komentarz

JAK DOJRZAŁAM DO DECYZJI

MOJA  DROGA  DO DECYZJI

W dniu 4 lipca  na S W P S    Da Vinci odbył się  warsztat i   wykład , który  pokazał na czym polega praca dziennikarza .Korespondent TV Polsat Stanisław Wryk  opowiedział o reportażach ,które  nagrał  a kandydaci musieli powiedzieć , jakie pytania  powinien zadać bohaterom ,  by otrzymać jak najwięcej informacji .

Muszę się pochwalić, że moje pytania, które wymyśliłam  pokrywały się  z tymi ,które zadał  profesjonalny dziennikarz .

Został też pokazany  film który  był nakręcony  w sposób ciągły ,bez wyłączenia kamery .  Do emisji nadawało się tylko kilka  minut . Należało powiedzieć  co nie nadawało się  i dlaczego.

Później odbył  się wykład z Maciejem Orłosiem , dziennikarzem   TVP prezenterem Teleekspresu, i  autorem książki,,Jak występować i zabłysnąć’ .

Pokazał  w jaki sposób należy się prezentować ,jaką przyjąć postawę  , w co się ubrać  ,jak przygotować się do  wywiadu . Wyemitował też tzw   ,,setkę ‘  w której pani rzecznik ZUS się nie przygotowała i z tego o czym mówiła nic nie  wynikało. Zwróciłam uwagę ,że zawinił również dziennikarz nagrywając materiał, ponieważ należało  nagrać to ponownie, tak by sprawa była wyjaśniona do końca.

Moją wiedzą na tematy dziennikarskie  mogłam zabłysnąć  dzięki warsztatom  w gazecie Pion .pl  .  Obecnie piszę

do tego portalu   na różne tematy. Moją wspaniała naczelna , daje mi wolną rękę  i przyjmuje wszystko co

wymyślę . A pomysłów mam  tysiące  i czasem wiele moich artykułów  czeka w kolejce do wstawienia na stronkę.

Mam nadzieję , że wreszcie spełni się  moje największe marzenie życia , będę dziennikarką nie tylko amatorką,  ale

z,, papierami ‘  Będę mogła dalej realizować wszystkie  moje pasje nie tylko te dziennikarskie .

Po wykładzie   rozmawiałam  z panem Maciejem Orłosiem o tym,   że kiedyś  studiowałam  dziennikarstwo  i  to On

zasiał  we mnie myśl  studiowania .    Ponieważ  w Poznaniu nie otworzono kierunku dziennikarskiego    w SWPS,Nie  ma co  patrzeć na swój wiek  trzeba realizować    marzenia skrywane   w głębi  swojego serca. Mam wielki apetyt na życie . Chcę skończyć studia i mam  nadzieję ,że popracuję  jeszcze w zawodzie dziennikarza .Będę robić to co  chciałam –  pisać .

Zostaw komentarz